Değişimi kabul etmeyen insanlar, aynı yerde kalmaya mahkumdur.

 İnsan kendisi için, dünya için, insanlık için bir şeyler yaparsa eğer, yapmış olur.

Emek verdiğinde güzellik, sevgi verdiğinde birliktelik! 

Derken bir gün uyandığında,

iki eli varken kimsenin elini tutmadığından pişman olup, bir fırçada bulur kendisini insan… 

Resim yapmak isteyipte göremediği için, hayallerinden beslenir. 

 İki ayağı varken koşup, dans edemediğini hatırlayıp, kırlarda koştuğunu hayal ederek dans eder.

 Arka fondaki ritmi yakalamak ister, duyamaz...

Ve yine insan, bir gün kaybettiği bütün uzuvlarını unutup kendisindeki en değerli şeyi hatırlar; kalbini...

Dünyadaki bütün güzel duyguları görmese de, duymasa da, tutup gösteremese de hissederek yaşatır içinde!

Göğün ne kadar büyük olduğunu görmesi gerekmez çünkü insanın. Yağmurların ıslattığı gecelerde,yalnız kalmak ne demek biliyorsa eğer…

Güneşin ne güzel bir nimet olduğunu bilmesi için de görmesi gerekmez, iliklerine kadar ısınabiliyorsa eğer…

Çalan bir şarkıda dansa kaldıran çiftin kim olduğu da önemli değildir onun için. Kapalı gözlerinin ardında dans ettiği birisi varken...

İnsanın bir kalbinin olduğunu hatırlamasının en güzel örneğidir; bir körün resmetmesi hayatı, sağır birinin bestelemesi dertleri ve acı saydığı yanılgıları!

Ve daha nice güzel eserlere sahiptir eksikleri olupta, bütüne kavuşabilenler...

İnsan,görmese de duymasa da kalbinin götürdüğü yerlerde duyularının çok ötesinde rastlar sanata.

Hala yapabiliyorken; sanatı görün, duyun,elleyin, yaşayın. Ama en önemlisi kalbinizle hissedin! Ne demiş şair: “Yeter ki kararmasın sol memenin altındaki cevahir!”

                                                                                                                                   Işıl GÜNDOĞDU